1
دانشجوی دکتری آیندهپژوهی دانشگاه و پژوهشگاه عالی دفاع ملی و تحقیقات راهبردی
2
پژوهشگر توسعه
چکیده
هماهنگی بین سازمانی از دغدغههای اساسی مدیریت بحران در بسیاری از کشورها است که فقدان آن در مدیریت بحرانهای طبیعی، عوارضی از قبیل افزایش تلفات، جراحات و هزینههای مالی را به دنبال دارد. این پژوهش، بهمنظور بیان روشهای تقویت هماهنگی بین سازمانی در مدیریت راهبردی بحرانهای طبیعی، از طریق تئوریزه نمودن و چارچوببندی عوامل مؤثر بر این نوع از هماهنگی و سنجش میزان تأثیر هر عامل در قالب مدل مفهومی صورت گرفته است. تحقیق از نوع کاربردی و توسعهای است و اطلاعات آن براساس مطالعات کتابخانهای (اسنادی) و اطلاعات ناشی از مصاحبه با خبرگان(با روش دلفی) و استفاده از نظرات 100 نفر از صاحبنظران دارای تجربه عملی در این حوزه (با استفاده از نرمافزارهای spss) سامان یافته است و در نهایت با استفاده از مدل معادلات ساختاری (با استفاده از نرمافزار Amos)عوامل مؤثر بر هماهنگی بین سازمانی و نوع رابطه بین آنها احصا شده که مدل مفهومی مذکور با درصد بالایی مورد تأیید واقع شد. براساس نتایج حاصله از مدل ارائهشده و نوع رابطه بین عوامل آن، شش روش تقویت هماهنگی بین سازمانی در مدیریت راهبردی بحرانهای طبیعی حاصل گردید.
آقاجانی، حسنعلی (1388)، هماهنگی: درونسازمانی و برونسازمانی، بابلسر: انتشارات دانشگاه مازندران.
اسکندری، محمدامین (1384)، «فاجعه بم، زلزله تنها علت نبود»، دومین همایش علمی تحقیقی مدیریت امداد و نجات، تهران: موسسه آموزش عالی علمی-کاربردی هلال ایران.
ربیعی، علی؛ سمیرا سادات پورحسینی؛ علی اردلان (1392)، «ارزیابی کارکرد هماهنگی سازمانهای مسئول در مدیریت بحرانهای طبیعی»، فصلنامه علمی پژوهشی حکیم، کرمان: دوره 16، شماره 2، تابستان 1392.
بیرودیان، نادر (1389)، مدیریت بحران- اصول ایمنی در حوادث غیر منتظره، مشهد: انتشارات جهاد دانشگاهی مشهد.
بهمنش شکیب، داوود؛ احمد کارگر (1396)، ارائه مدل نظری هماهنگی بین سازمانی در مدیریت راهبردی بحرانهای طبیعی با روش فراترکیب، فصلنامه علمی پژوهشی مطالعات بین رشتهای دانش راهبردی سال هفتم، شماره 27، صفحه 102- 71.
جدی، سید مجید (1387)، «اثر تیمسازی بر افزایش هماهنگی در مدیریت بحران»، فصلنامه مدیریت بحران؛ تهران: مرکز پژوهشهای مدیریت بحران و دفاع غیر نظامی، سال اول، شماره 1، پاییز 1387.
درابک، توماس ای؛ جرالد جی. هواتمر (1383)، اصول و راهنمای عملی برای دولتهای محلی، تهران: شرکت پردازش و برنامهریزی شهری.
عباسنژاد، فاطمه؛ مینا عنابستانی (1391)، «بررسی عوامل مؤثر بر هماهنگی بین سازمانهای اجرایی درگیر در مدیریت بحرانهای طبیعی در استان خراسان جنوبی»، سومین همایش مدیریت بحران در صنعت ساختمان؛ تهران: سیویلیکا.
علمداری، شهرام (1389)، الگوها و دیدگاهها در مدیریت بحران، تهران: بوستان حمید.
علمداری، شهرام؛ محمدحسین میردهقان (1384)، اصول مانور در آمادگیهای قبل از حوادث؛ دومین همایش علمی تحقیقی مدیریت امداد و نجات، تهران: مؤسسه آموزش عالی علمی-کاربردی هلال ایران.
قانون تشکیل سازمان مدیریت بحران کشور (1387)، مصوب مجلس شورای اسلامی.
محمدی کنگرانی، حنانه و همکاران (1390)، «بررسی تحلیل شبکه روابط رسمی و غیر رسمی میانسازمانی با استفاده از رویکرد تحلیل شبکهای (مطالعه موردی: استان کهگیلویه و بویراحمد)»؛ فصلنامه مدیریت دولتی: دوره 3، شماره 6، بهار و تابستان 1390، ص 149 تا 164.
والش، دونالد و همکاران (1386)، سیستم ملی مدیریت سوانح؛ ترجمه بابا محمودی، عبدالرضا و وحیده سعدایی جهرمی؛ شیراز: فرامتن، ۱۳۸۶.
ب. انگلیسی
Banipal, K. (2006). Strategic Approach to Disaster Management: Lessons Learned from Hurricane Katrina. Disaster Prevention & Management, 15, 3, pp. 484-494.
Chen, R., Sharman, R., Rao, H. R., & Upadhyaya, S. J. (2008). Coordination in EmergencyResponseManagement. Communications of the ACM, Vol 51(5), pp. 66– 73.
Hall, Richard H., John P. Clark, P.C. Giorano, P.V. Johnson, and V. Roekel.1977.“PatternsofInterorganizationalRelationships” Administrative Science Quarterly 22: 457-74.
McEntire, D. A. (2008). IssuesinDisasterRelief: Progress, PerpetualProblemsandProspectiveSolutions. Disaster Prevention & Management, 8, pp. 351 – 361.
Sandelowski M. Barros J. HandbookforSynthesizingQualitativeResearch, Springer publishing company Inc; 2007.
Smith, W., & Dowell, J. (2000). ACaseStudyofCoordinativeDecision-makinginDisasterManagement. Ergonomics, 43, pp. 1153 – 1166.
Salmon, P. M., Stanton, N. A., Walker, G. H., & Jenkins, D. P. (2009). Coordination between the Military and Civilian Organisations: Issues and Solutions. HFIDTC/2/WP3.1.4/3.